MORRIÑA E TRISTURA

A morriña e grande tristura pola causa da emigración, plasmada con fonda melancolia por CURROS ENRIQUEZ nesta fermosisima cantiga,recordámosllas hoxe, para que non se nos esqueza:

Unha noite na aira do trigo,

ó refresco do branco lúar,

unha nena choraba sin trégolas

os desdés dun ingrato galán.

I a coitada entre queixas decía:

"Xa no mundo non teño ninguén,

vou morrer e non ven os meus ollos

os olliños do meu doce ben"

Os seus ecos de malencolía

camiñaban nas alas do vento,

i o lamento

   repetía:

"Vou morrer e non vén o meu ben"


Lonxe dela, de pé sobre a popa

dun aleve negreiro vapor,

emigrado,camiño de América

vai oprobe,infelis amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
cara á terra que deixa cruzar.
¡"Quen puidera dar volta,pensaba,
quen puidera convosco voar"!

Máis as aves i o buque fuxían
sin ouir seus amargos lamentos;

      sólo os ventos

          repetían:

¡"Quen pudera convosco voar"!

Noites craras, de aromas e lúa,

desde entón ¡que tristeza en vós hai

prós  que viron un barco marchar!...

Dun amor celestial,verdadeiro,

quedou sólo, de bágoas a probe,

          unha cova

          nun outeiro

  

i un cadavre no fondo do mar.